دلتنگی مثل به دنیا اوردن یه بچه مردس
بچه هست
مادر هست
پدر هست
روند طبیعی ب دنیا امدن هست
ولی روح بچه نیست...
توهستی
شمع های چیده شده روی میز هستن
شاملو در دست
غذای مورد علاقش حاضر
ولی اون نیس...
دلتنگی یه آدم خواره که فرد مورد علاقت ازبین میبره
تا خودش هرشب هم بسترت بشه =)
#کریستال_مغزرد
ذهنت که آزاد باشه زندگیتم خیلی بهتر جریان داره
ولی وقتی آزاد نیست
نیست دیگه...
کاریشم نمیشه کرد...
حتی از یه کار خیلی ساده هم نمیتونی بربیای
حالا تو به من میگی حالتو با یه ریتم زدن به من بفهمون!
وقتی درگیره از هرجایی میگی
به هرچیزی فکر میکنی
اصلا انگار دیوانه ای که داره یک اتوموبیل هدایت میکنه هرلحظه امکان داره چندنفرو زیر بگیره و اخرسرهم بره تو دیواریک مغازه چند نفر همرا با خودش و اون ماشینشو نابود کنه...
اصلا نمیفهمی چه موقع شب شد چه موقع باز صبح شد
اه اصلا کلی وقته یادم رفته
توی این سیاره روزی وجود نداره
صبحی نیست
امیدی نیست
ستاره های آسمونش همشون نیمه روشنن
ماه لبخندی شبیه به یک پوزخنده داره
اصلا از چه زمان!چه موقع! من اینجام!
شما میدونین!؟
میشه وقتی باهات حرف میزنم سرت نکنی تو اون برگه ها تند تند با اون قلمت یه چیزیو یاد داشت نکنی!
اصلا تویی که منو دعوت میکنی به حرف زدن به حرفام گوش میکنی!
نکن!!
بهت میگم نکن
دوباره اون ارام بخش هارو تزریق نکن
من دیونه نیستم
توهم یه روز از این همه فهمیدن و دم نزدن ذهنت از تجزیو و تحلیل خسته میشه وارد خلسه میشی که من هستم
م..ن من ک..کمی خستم میشه اون چر..اغو خاموش کنید!؟
+ هیس اروم باش شب خوش...
_شب..خو.ش
کریستال.مغزرد
خب سلام
کلی وقت نبودم...
متوجه شدین یا نه مهم نیس
امدم یلدارو تبریک بگم
طولانی ترین شب سالتون حتی اگر شده یک دقیقه بیشتر شب گذشته، درکنار خانواده و افرادی ک دوستشون دارین خوش و سالم باشین☺💙❄
با برگ ها که نیامدی با برف ها بیا ای روز های ارام☺🎈
#پارت_23
#متغیر
امروز برخلاف همیشه توماس از من خواست که ناهار همراهشون صرف کنم...
توماس درسکوت درحال غذاخوردنش بود و جک مدام درحال تعریف و شوخی کردن با من بود از اخلاقش خوشم می امدمثل بقیه سرد و خشک نبود ولی مارتین مدام با نگاه هایی که به جک می انداخت به سکوت دعوتش میکرد بعد از صرف ناهار هرسه تشکری کردن آشپز خانه را ترک کردن...
صندوقچه عجیبی را مارتین و جک با کمک همدیگر داشتن به طبقه دوم میبردن مارتین با دیدن من لبخند کجی زدو صندوقچه را زمین گذاشت ودست به کمرسمت من گرد کرد اشاره ای به صندوقچه کرد و گفت:اینو کمک جک ببراتاق آخر
+اما...
اونجارو ترک کردکه حرفم دردهانم ماسید روبه جک گفتم این چشه؟!
شانه هایش را به نشانه ندانستن بالا انداخت... بیخیال به مارتین صندوقچه رابلندکردیم رفتیم، همراه با جک درپله ها داشتم بالا میبردم که تعادلم از دست دادم پهن زمین شدم اجزای صندوقچه درپله پخشو پلا شد ازدردی که توی پام پیچیده بوداصلا متوجه وسایلی که جک تندتند داشت جمع میکرد نشدم. دست پاچه به طرفم آمد
_خوبی تو...
به ارومی سرم و تکون دادم بلند شدم صندوقچه را به اتاق بردم درو بازکرد جک متوجه نشده بود که من چه صحنه ای را دیدم نمیدانم حالت ترس را درچشمانم دید که من را دک کرد که برم... !
و من هم ترجیح دادم به اتاق بروم،خدای من روی دیوار رد خون بود... انگار یه پله به سمت زیر زمین میخورد... این خانه و افرادش مرموز بودن این اتاق ممنوعه دیگه بدتر بود....
#پارت_22
#متغیر
دوروزی از رفتن کتی می گذشت و روزهای سختی را سپری میکردم. شبها به حدی خسته بودم که تا سر برروی بالشت میگذاشتم پلک های سنگینم روی هم می افتاد. برخلاف روز های اولی ک توماس به خانه نمی امد این روزها تمام وقت زیرنگاه های سنگینش درحال کارکردن بودم.امروز پس از اتمام کارهایم درحال گردگیری مجسمه های داخل سالن بودم که توماس به خانه آمد. برخلاف همیشه که بی سروصداحضورش را پشت سرم احساس میکردم امروز از شلوغی و سروصداهایشان متوجه آمدنش شدم. دست از گردگیری کشیدم و دنباله ی صدارا گرفتم،توماس به همراه دوپسرجوان درسالن پذیرایی بودند. نگاهم با نگاه پسری که چشمانی سبز داشت ودرحال نشستن برروی کاناپه بود گره خورد. نگاه سوالیش رابه توماس دوخت توماس و پسر دیگر به سمت من برگشتن توماس لبخندی به پهنای صورتش زد که تا کنون چنین لبخندی از او ندیده بودم به من اشاره کرد که نزدیکش بروم. درمقابل نگاهای سوالی پسرها باسر سلامی کردم که جلسه معارفه را توماس ترتیب داد
-مریلا خدمتکار جدید.
پسری که چشمانی قهوه ای داشت با سر تایید کردبر روی صندلی کنار شومینه نشست . پسر چشم سبز خیره نگاهم میکرد و به من خوش امدی گفت با لبخند ایستاد و دستش به سمتم گرفت جک هستن لبخندی زدم دستش فشردم خوشبختم مریلا هستم. انتظار داشتم اون پسره هم خودش معرفی کنه اما خیلی مغرور و سرد بود حتی به ماهم نگاه نمیکرد جک به سمتش برگشت و گفت مارتین مریلا،مریلا مارتین . سری تکان داد و حتی نیم نگاهی هم نمینداخت با اجازه ای گفتم به سمت آشپزخانه رفتم برای حاظر کردن ناهارشان...
#پارت_21
#متغیر
با نجوایی که درگوشم زمزمه میشد چشم بازکردم به حدی خسته و کوفته بودم که صدایش برایم حکم لالایی داشت وقتی صدای بسته شدن در اتاق3.4 که دراختیار داشتم به گوشم رسید مثل برق گرفته هادرجایم نشستم .یورش بردم به سمت درو بیرون رفتم پایین پله ها خانومی چمدان به دست درحال رفتن بود-کتی(خدمتکار) کتتتی خانم صبر کنید چمدانش زمین گذاشت لبخندی زد که چهره سردش حتی با لبخندی که زد گرم و صمیمی نشد
+دارین میرین؟!!
-اره
+سری به من نمیزنید؟!!
-...
سرمو کج کرده بودم که بتونم داخل چشماش که سرش پایین گرفته بود نگاه کنم. بغض توی گلوم خوردم ادامه دادم کتی خانم چرا میرین... توماس که نیست میشه به من سر بزنین. چمدانش را برداشت بدون توجه به منی که اشک میریختم همچون کودکی که مادرش با بی میلی ترکش میکرد،رفت اون زن سنگ دل رفت.+شماخیلی بدهستین ولی.. ولی من تا در ورودی شمارو بدرقه میکنم به پهنای صورت اشک میریختم پشت سراو راه میرفتم غم عالم دردلم تجمع کرده بود
لحظه ای آخر ناگهانی منو درآغوش گرفت موهام پشت گوش زد به ارومی لب زد:
شب ها هر صدایی که شنیدی به هیچ وجه اتاقتو ترک نکن ساخته ذهن خودته و نگران نباش عزیزم، با توماس زیاد همکلام نشو.
بینیمو بالاکشیدم با سر حرفشو تایید کردم و رفت، من هم ماتم زده به اتاق برگشتم بعداز گرفتن یه دوش 10 دقیقه ای به اشپزخانه رفتم و از روی منوغذایی که بود شروع به کارکردن کردم...
#پارت_20
#متغیر
ماقراره کل روزو باهم باشیم و آیا قراره که کل روز اینقدر کسل کننده باشه؟؟؟!
بی تفاوت،به کارش ادامه داد. عصبی چاقو رها کردم
+ای بابا.
ترسیده برگشت سمتم دلم میخواست خفش کنم انگار عقده کرده بودم و باکارهای این درحال فوران کردن بود
-هیسس اروم باش دختر من فوقش تا فردا اینجا باشم...
+چی!!؟
-قانون همینه
آهی کشید و ادامه داد باآمدن خدمتکار جدید اون قبلی میره دیگه...
+یع..یعنی من داخل این خونه که اندازه یک شهر هست تنها میشم؟!
با سر حرفمو تایید کرد
+تو..توچندسال اینجا کار میکردی؟!
-از 18 سالگی
ساعقه ای درمغزم زده شد
+العان چند سالته؟
-35.
سرم بخاطر دردی که گرفته بود روی میزگزاشته بودم باشنیدن عددی که از سنش شنیدم به سرعت نور سرم بلند کردم خدای من اصلا به یک زن 35 ساله نمیخورد خیلی شکسته شده بود خودش وقتی نگاه خیره ام رادید متوجه شد لبخند غمگینی زد و به موقعیت مکانی قبلی اش بازگشت
-نباید به اینجا می آمدی
+چرا!!!؟
-من نمیتونم حرف بزنم ولی به کسی اعتماد نکن...
هرچه سعی کردم که حرف بزند چیزی نگفت کلافه شده بودم یه حسی مثل پشیمانی....
ولی خب دور شده بود من تمام پول و طلا هایی که داشتم به توماس داده بودم اگر میخواستم جابزنم باید دوبرابرشو بهش میدادم...
پوووف خدایا کمک کن تا بتونم برم به دنبال سوالام و همه چیز تمام بشه به خوبی...
مگه من از این زندگی خیر دیدم؟!
جواب خودمو خیر میدم....
#پارت_19
#متغیر
تابه حال چنین خانه ای ندیده بودم وای خدای من معرکه هست خیلی بزرگه قصری هست برای خودش، پنجره های بزرگی که پرده های مخمل قرمز رنگ که اجازه عبور نور خورشید به داخل گرفته بودند لوستر های بزرگ و اویز شده از سقف....
طبقه دوم راه روی طویلی بود که شش تادراتاق در دوطرف راهرو بود مجموعا 12اتاق خدای من خیلی سخت شدکارم همراه باتوماس و خانومی درحال چک کردن اتاق ها بودیم و گوش سپردن به حرف های توماس تااینکه رسیدیم به آخرین در خوشحال از اینکه آخرین دربازمیشد و پایان بخشیدن به قانون های مسخره که با دادی که توماس زد دستم روی دستگیره در ثابت ماند - و اما حق ورود به این اتاق هیچوقت نداری متعجب به عقب گردکردم
+چرا؟!
-قانون اول:هیچوقت از من سوال نپرس.
خم شده بودو صورتم توی دستاش گرفته بود توی چشمام نگاه میکرد مردمک چشمام میلرزید و برق عجیبی توی چشمای توماس بود فشاری به صورتم که داخل دستش بود وارد کرد کشیده گفت متوجه شدی!!؟ آب دهنم قورت دادم به آرومی سرم تکون دادم بیچاره خدتمکاره از ترس گوشه ای ایستاده بود وبه خود میلرزید توماس مکان و ترک کردو رفت،به سمت خدمتکار رفتم
+خانم خوبی شما؟!
رحشه ای درتنش بود سرش تندتند بالا و پایین کرد اسپری کوچکی از جیب یونی فرم خدمتکاری اش بیرون اورد که دقایقی بعد مشکل تنفسش بهتر شد، هردوبه اتاقی رفتیم تا من لباس مخصوصی که باید میپوشیدم بپوشم وبعدشروع به کار کنم...
همچنان که درحال درست کردن سالاد بودم نظاره گر کارهای خدمتکاره بودم پوووف بخدا اگر بله اقا گفتن هاشو نشنیده بودم میگفتم مادر زادی کم شنواولال هست، کم شنوا چون وقتی حرف میزنی فقد نگاه به دهانت میکرد...
#پارت_18
#متغیر
از دردی که توی قلبم پیچید فریاد کشیدم زمین به آسمان میرسوندم اگربلایی سرمریلا آمده باشد .چهره متعجب و پریشان مامان پایین پله ها دیدم
-چی.. شده رادین؟؟؟!
+مریلا... مامان مریلا.
دستش به نرده ها گرفت به آرومی داخل پله ها نشست
+مامان مریلا نیستش...
مامان از حال رفت و گرتورود آمد به حال مامان رسیدگی کردو من رفتم تا پلیس خبر کنم...
چندروزی هست همگی پریشان حالیم و هیچ خبری از مریلا نیست..
(مریلا)
چهارروزی میشود که از خانه رفته ام یه سری قول و قرار هایی بین من و این مرد عجیب که توماس اسم داشت نوشته شدو من امضا کردم اولین شرط این بود که هرچیزی که دیدم فراموش بکنم اگرکسی ازمن چیزی پرسید تنها باجمله من درجریان نیستم بحث عوض کنم ومکان ترک کنم چهره پریشان و غمگین رادوین زمانی که توماس درحال صحبت کردن بامن بود ازخاطرم پاک نمیشد اون چشم های پرازالتماس، حرکت سرش به طرفین زمانی که قرار داد امضا میزدم. قراردادما این بود که من بعنوان یک خدتمکار کار کنم توماس کارهای ویزای من درست کند، وقتی که مازیارمثلا5سال پیش بابا آلمان هست برای تحصیل ولی درواقع ایران بوده پس بابا هم ایران بود و من هم میخواستم برم ایران.شاید جواب تمامی سوال هایم پیش بابادرایران باشد...
از روز اول که اینجا بودم هیچکس به این کلبه نیامده ومن دراین سه روز تک و تنها بودم قرار بود از این جا به خانه توماس برویم درواقع کاراصلی من در آن زمان شروع میشد....
